"Έχων σώας τας φρένας Και άλλες τρελές ιστορίες" Συγγραφείς: Αργύρης Χιόνης Θέμα: Ελληνική πεζογραφία Εκδότης: Κίχλη Επιμέλεια: Γιώτα Κριτσέλη Εικονογράφηση: Εύη Τσακνιά Σελίδες: 208 Ημ. Έκδοσης: 25/07/2016 |
«Ποτέ δεν είχα σώας τας φρένας, σαλεμένες τις είχα, αλλά αυτές οι σαλεμένες σώο με κράτησαν μέσα σ' αυτό τον ανελέητο κόσμο της λογικής» (Αργύρης Χιόνης)
Η συλλογή “Έχων σώας τας φρένας & άλλες τρελές ιστορίες” του Αργύρη Χιόνη απαρτίζεται από εννέα ιστορίες (που εντάσσονται για πρώτη φορά σε ένα βιβλίο, πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του), στις οποίες κυριαρχούν -μόνα τους ή σε συνδυασμό- αυτοβιογραφικά, μυθοπλαστικά και ψευδοδοκιμιακά στοιχεία, με γλώσσα αφαιρετική και λιτή. Όπως σημειώνει ο ίδιος ο συγγραφέας: "Επειδή το θέμα του βιβλίου είναι αρκετά βαρύ ή, μάλλον, δυσβάστακτο, το ύφος είναι, συχνά, παιγνιώδες, ώστε να μη βαρύνεται η ψυχή όχι μόνο του αναγνώστη αλλά και του ίδιου του συγγραφέα".
"Το κλαρινέτο" Συγγραφείς: Βασίλης Αλεξάκης Θέμα: Ελληνική πεζογραφία Εκδότης: Μεταίχμιο Επιμέλεια: Ελένη Μπούρα Σελίδες: 464 Ημ. Έκδοσης: 21/11/2016 |
Ο συγγραφέας ταξιδεύει από το Παρίσι –όπου αντιμετωπίζει τη μοιραία ασθένεια του φίλου και εκδότη του– στην Ελλάδα της κρίσης – όπου γνωρίζεται με ανθρώπους τσακισμένους από την οικονομική ανέχεια.
Ανάμεσα στη ζεστασιά των ημερών και τη θλίψη της απουσίας, ανάμεσα στο Παρίσι και την Αθήνα, ανάμεσα στη μητρική γλώσσα και τη γραφή ξεφυτρώνει αναπάντεχα το ερώτημα: Γιατί ξεχνάμε;
Ανάμεσα στη ζεστασιά των ημερών και τη θλίψη της απουσίας, ανάμεσα στο Παρίσι και την Αθήνα, ανάμεσα στη μητρική γλώσσα και τη γραφή ξεφυτρώνει αναπάντεχα το ερώτημα: Γιατί ξεχνάμε;
- Υπάρχει άραγε κάτι που δεν διαγράφεται ποτέ από τη μνήμη μας; σε ρώτησα.
Δεν χρειάστηκε να σκεφτείς πολύ.
- Η θάλασσα, είπες. Μπορεί κανείς να ξεχάσει τα βουνά, τις κοιλάδες, τα δάση, τα ποτάμια, ακόμη και τους καταρράκτες παρά τον θόρυβο που κάνουν, όχι όμως τη θάλασσα. Περικλείει όλα τα μυστήρια και ξέρει όλα τα παιχνίδια, είναι παμπάλαιη κι απίστευτα νέα. Κανένα άλλο τοπίο δεν μοιάζει τόσο με τη ζωή, να γιατί δεν μπορούμε να την ξεχάσουμε, επειδή θυμάται την παιδική ηλικία του κόσμου. Πρέπει να τη σεβόμαστε όσο και τη ζωή, και να την ατενίζουμε όρθιοι. Με κάνουν έξαλλο οι παραθεριστές που ξαπλώνουν στην άμμο, θέλω να τους πλακώσω στις κλοτσιές για να τους αναγκάσω να σηκωθούν, οφείλουμε όλοι να στεκόμαστε όρθιοι στις ακρογιαλιές.